Christian en het mysterie van de hoteltelefoniste

Christian Clerx is initiator van CityZapper en reist voor zijn werk de wereld rond. Uiteraard tipt hij jullie graag over leuke en unieke plekken in wereldsteden, maar soms maakt hij ook bijzondere dingen mee tijdens het reizen. Deze week vertelt hij over zijn belevenissen in hotels... 

Als frequente reiziger zit ik niet alleen vaak in het vliegtuig, maar verblijf ik ook geregeld in hotels. Ga ik opnieuw naar een bestemming, dan overnacht ik vaak in hetzelfde hotel als de keer ervoor. Het is verrassend hoe vaak je belt met de telefoniste voor housekeeping, laundry en andere zaken.

Er ontstaan vaak korte conversaties. Eerst beleefdheden (vergelijkbaar met de eerste ontmoeting met nieuwe buren), maar na een aantal keren ontwikkelt zich een soort relatie. Het gebeurt me dan ook regelmatig dat ik de operators aan hun stem ga herkennen, zoals in Singapore. “Hello Mr. Clerx, you are in the hotel again." Ik vraag hoe het met haar is. Ze vertelt me dat ze Wonny heet. 

Een paar maanden later in Singapore...
Tijdens mijn vlucht naar de stadsstaat denk ik al: "Wie weet is Wonny er wel." Eenmaal op de kamer zoek ik een excuus om de operator te bellen, maar de gelegenheid doet zich pas de volgende dag voor als ik een extra handdoek nodig heb. Ik bel. “Operator speaking.” Ik herken de stem. “Hello Wonny." In mijn gedachten ontwikkelt zich een beeld van Wonny. Een Aziatische vrouw, haar haren netjes recht gekapt, elegant gekleed en een glaasje water voor zich. Ik wil haar zien, besluit ik. Tenslotte praat ik al tijden met haar en ik weet niet eens hoe ze er uitziet. Dat is toch raar? Uit mijn koffer grabbel ik een pak stroopwafels, als presentje.

De ontmoeting
Terwijl de lift naar beneden zoeft, schiet ineens iets wezenlijks door mijn gedachte. Wat nu als Wonny niet is wie ik denk dat ze is. Stel dat het een onverzorgde telefoniste is, diep weggestopt in de kelders van dit hotel. Niet fris, maar met plakkend haar, een pukkel en zelfs een onverzorgd gebit. Wie weet wil ze mij wel zoenen.

Terwijl de liftdeuren openschuiven, gaat er een rilling over mijn rug. Met lood in mijn schoenen loop in naar de hotelreceptie. “Can I help you?”, klinkt het. Ik denk kort na terwijl het vragende gezicht van de receptioniste mij aan blijft kijken. "No," zeg ik, "it is already solved."

Even daarna drink ik een koffie (met stroopwafel) in de hotellobby. Ik troost mijzelf met de gedachte dat je sommige dingen moet laten zoals ze zijn. Terug op mijn kamer is de housekeeping geweest om mijn kamer schoon te maken. Ze zijn een fles water vergeten. Even is er twijfel, maar dan pak ik toch de telefoon. Na twee keer overgaan wordt er opgenomen: het is Wonny.