Eten bij de beste pizzeria ter wereld

Iedere vrijdag is het Food Friday bij CityZapper! Redacteur Vicky heeft naast een passie voor reizen, ook een liefde voor food. In haar vrije tijd blogt ze hierover op haar Eetblogje. Blijf iedere vrijdag op de hoogte van de leukste foodie nieuwtjes uit steden over de hele wereld.

Ik ben weer terug van weggeweest. De afgelopen maand heb ik vijf landen en zeventien steden bezocht en een paar duizend kilometers gemaakt in vijftien verschillende treinen. Niet alleen heb ik één maand extra lang zomer gevierd, ook heb ik elke dag ontzettend lekker gegeten (op een paar missers na). Mosselen in Marseille, tapas in Barcelona en Figuéres, pizza in Rome, vis in Ljubljana en mezze in Istanbul - ik ben teruggekomen met een boekje vol nieuwe foodadresjes. Maar mijn meest memorabele moment was toch wel die ene pizzeria in Napels. Niet zomaar een pizzeria, want L’Antica Pizzeria Da Michele claimt dé beste pizza ter wereld te hebben.

Die rij!
Ieder jaar worden er nog meer award-winnende stickers op de deur geplakt van L’Antica Pizzeria Da Michele, als blijk van waardering voor de pizza die hier gemaakt wordt. Het was even zoeken, maar uiteindelijk hoorden we het geroezemoes van mensen (lees: Japanners en Amerikanen) die in rijen voor de deur stonden en naar binnen probeerden te komen. Sinds de pizzeria een groot onderdeel vormt van het boek Eat, Pray, Love en de gelijknamige film met Julia Roberts worden er continenten overgestoken om vervolgens gerust een paar uur te wachten tot je een hapje van de beste pizza ter wereld mag proeven. En toen gebeurde het: er kwam een tafeltje vrij voor twee personen. Lucky for us waren eerder genoemde Japanners en ander toeristengespuis allemaal met meer dan twee personen, waardoor wij binnen no time een plekje aan een grote tafel te pakken hadden.

Die oven!
Van binnen (en buiten, als ik eerlijk ben) ziet L’Antica Pizzeria Da Michele er helemaal niet zo speciaal uit. Er staan een stuk of tien plastic, witte tafeltjes waar grootse TL-buizen boven hangen en waar een stuk of tien schreeuwerige Italianen ervoor zorgen dat de pizza’s in een sneltreinvaart worden geproduceerd. Het mooiste van alles is de oven, die aan het einde van het restaurant staat en waar een verdomd lekkere geur van verse pizza vandaan komt. Er worden twee plastic witte bekertjes op tafel gezet (lees: gegooid) met een fles mineraalwater en dan moeten we razendsnel een keus maken, want het is druk. Die keus is niet moeilijk, aangezien L’Antica Pizzeria maar twee pizza’s op het menu heeft staan: een margherita en een marina. We kiezen allebei voor een margherita en staren gefascineerd naar het schouwspel van dit eeuwenoude, maar inmiddels o-zo populaire familierestaurant die het voor elkaar krijgt om uren achter elkaar aan gigantische bestellingen te voldoen.

Dat deeg!
Hoe sceptisch we in het begin ook waren (hoe lekker kan een simpele margherita nou zijn?) - ze hebben de prijs voor de lekkerste pizza ter wereld wel verdiend. Na één hap te hebben genomen van onze pizza zijn we verkocht. Dat deeg! Die bodem! Die saus! Er zit niet meer op dan tomatensaus, mozzarella en een paar blaadjes basilicum, maar de pizza is krokant, zacht en vol van smaak. Je proeft dat er zoveel liefde in dit recept is gestopt, wat bijna moeilijk te geloven is aangezien iedere pizza maar veertig seconden (!) in de oven wordt gestopt. In stilte eten we onze pizza op, genietend van iedere hap. Het is moeilijk voor te stellen dat deze pizza’s maar vijf euro kosten, maar wanneer wij bij de kassa aankomen beseffen we dat het eigenlijk heel slim bedacht is. Je bent namelijk zó overdonderd door de heerlijkheid van de pizza, dat je al gauw vaststelt dat vijf euro wel héél weinig is. L’Antica Pizzeria lééft dus eigenlijk op de fooi en de honderden bestellingen die ze elke dag werkwerken. Oké, we stonden dan wel binnen twintig minuten weer buiten en we werden tussen acht andere toeristen gepropt, maar hé: zo’n lekkere pizza zullen we waarschijnlijk niet snel meer eten. - L’Antica Pizzeria Da Michele, Via Cesare Sersale, Napels.

Tekst en foto's: Vicky de la Cotera Manrique